Το “Sofa O.D.” είναι έκπληξη επίσης, γιατί είναι πραγματικά εξαιρετικό. Είναι ένας πλούσιος δίσκος, με μία σωστή αντίληψη των τάσεων στην σύγχρονη ηλεκτρονική μουσική, και πραγματικά πολύ καλός σε όλες τις εκφάνσεις του, από την παραμικρή λεπτομέρεια, τις ιδέες, το concept, μέχρι το σύνολο της παραγωγής. Προσέξτε όμως, όχι με την μίζερη αντίληψη του χαρακτηρισμού του «πολύ καλού». Το “Sofa O.D.” είναι ένας πολύ καλός δίσκος, όχι «για ελληνικός» όπως δυστυχώς ακόμα συνεχίζουμε να λέμε, αλλά… γενικά πολύ καλός. Ανακαλύψτε το “Sofa O.D.”, πριν σας προλάβει το Wire, και αν υπάρχει ελπίδα σε αυτόν τον κόσμο, ο Peekay Tayloh θα δει το όνομά του στο εξώφυλλο.

12. Film – No Luggage

Παρά το ότι ηχητικά δεν κομίζουν γλαύκας εν Αθήναις, οι Film ξεχωρίζουν αναπόφευκτα για τη μεστότητα των συνθέσεων τους, τα πιασάρικα ριφάκια, τις παραμορφώσεις με λόγο ύπαρξης και την εκπληκτική ερμηνεία από την Ελένη, τις θλιμμένες κατά βάση νότες που διοχετεύουν φρεσκάδα αντί για μιζέρια και τις συγχωνευμένες επιρροές (Cranberries, Garbage, PJ Harvey, αμερικάνικος 'ανεξάρτητος' κιθαριστικός ήχος, ελαφρές 80s 'σκοτεινές' πινελιές που μένουν ως αίσθηση) στον ξεκάθαρο από το πρώτο lp τους ήχο. Ένα από τα καλύτερα αγγλόφωνα ντεμπούτο των τελευταίων χρόνων...

13. No Balance – Lights On

Tο “Lights On” είναι μια δουλειά που μπορείς να ακούς ασταμάτητα, αφού η μουσική του κυλάει αβίαστα με τις κιθάρες να σε περικυκλώνουν με ήχους που θυμίζουν διάφορα και γι’ αυτό είναι πάντοτε ευπρόσδεκτες, ενώ πρόκειται για έναν από εκείνους τους δίσκους που θέλεις να ακούσεις και πιο προσεκτικά και να απορροφηθείς από το εξαιρετικό παίξιμο των μουσικών. Η μουσική των No Balance φέρει περήφανα το ύφος της σε περίοπτη θέση, επομένως αν είστε οπαδοί του emo punk και εταιριών όπως η Jade Tree, τότε επενδύστε άφοβα. Α, και μην ξεχάσετε να τους τσεκάρετε την επόμενη φορά που θα δώσουν συναυλία, το άλμπουμ θα σας φανεί απολαυστικότερο εκ του σύνεγγυς.

14. S.Ink – Time And Timing

Από το ντεμπούτο τους οι S.Ink αποδεικνύουν ότι αν θέλουν δύσκολα θα ξεχαστούν. Μουσική φτιασιδωμένη ανεπιτήδευτα στους ευρείς διαδρόμους του post rock, από τους πρόγονους Can, Velvet Underground, Tangerine Dream, Faust, Pink Floyd ως τη σκωτσέζικη σκηνή και φυσικά τη σχολή πλέον της Constellation. Η μουσική του album αποτελεί το απόσταγμα πολύωρων τζαμαρισμάτων. Είναι ζωντανή και όσο κλειστοφοβική χρειάζεται για να σε παρασύρει στο ταξίδι της. Ένα κυνήγι ήχων, δόμησης και επαναδόμησης που χαρακτηρίζει το συγκεκριμένο ιδίωμα και που λίγο πολύ έχει φέρει τον κορεσμό με τα δεκάδες συγκροτήματα που πηγάζουν από όλο σχεδόν τον κόσμο. Ευτυχώς για μας, οι S.Ink ήρθαν για να δώσουν τη δική τους, περισσότερο εγκεφαλική, ambient και λιγότερο επική από αυτή των Godspeed για παράδειγμα εκδοχή.

15. Γιώργος Χριστιανάκης - Παράξενες ιστορίες

Είναι πραγματικά δύσκολο έως ακατόρθωτο να καθορίσεις το στίγμα του δίσκου, απ’ τη στιγμή που υπάρχουν δεκάδες ήχοι και ανάφορες στα πλαίσια του κάθε κομματιού, οι οποίοι θα σας αναγκάσουν να κάνετε περάσματα από σχολές ύφους τόσο αντιδιαμετρικά διαφορετικές όσο η τζαζ με τη παραδοσιακή Βαλκανική μουσική, η electronica με το καμπαρέ των αρχών του προηγούμενου αιώνα, οι ανατολίτικες μουσικές κλίμακες με τη διεστραμμένη ποπ αισθητική των Residents. Όλα αυτά μαζί συνθέτουν ένα τόσο ιδιαίτερο ηχητικό ταξίδι, ώστε απαραίτητη προϋπόθεση για να το ακολουθήσετε είναι να διαθέτετε στις αποσκευές σας ένα ευρύ πεδίο ενδιαφερόντων στα ακούσματά σας, κι από εκεί και πέρα η ανταμοιβή είναι σίγουρα τεράστια. Έτσι είναι οι παράξενες ιστορίες, τις περισσότερες φορές ενδέχεται να είναι και οι γοητευτικότερες.

16. Μίκρο – Tronik* Πλάσμα

Κατά πολλούς το τρίτο album είναι το καθοριστικό, είτε πρόκειται για καλλιτέχνη είτε για group και διόλου τυχαία. Είναι εκείνο που περνάει αποφασιστικά πλέον από το ντεμπούτο σε μια ωριμότερη περίοδο, όπου λογικά η μουσική ταυτότητα είναι πλέον κατασταλαγμένη. Ε λοιπόν, αν το μίκρο tronik* πλάσμα έρχεται να σφραγίσει κάτι στον ήχο και το ύφος των Μικρο είναι η πολυπρόσωπη ταυτότητα τους. Περιλαμβάνοντας αναρίθμητες πτυχές, που προσπαθούν βάναυσα να στριμωχτούν κάτω από την ευρύτερη οικογένεια της electronica, μοιάζουν πλέον να ξέρουν πολύ καλά πλέον τι θέλουν και το αποδεικνύουν σε κάθε στιγμή κατά την διάρκεια αυτού του πολυσυλλεκτικού album, χαρίζοντας καλοδουλεμένα ακούσματα σε κάθε μια από τις ξεχωριστές αναζητήσεις τους.

17. Nikko Patrelakis – Time

Χωρίς πολλές υπερβολές, ο Πατρελάκης, γνώριμός μας εδώ και πολλά χρόνια είτε με τις παραγωγές του είτε με τα διάφορα dj sets τα οποία έχει παρουσιάσει δίπλα στα καταξιωμένα ονόματα της διεθνούς σκηνής, μεταξύ των άλλων πολυποίκιλων δραστηριοτήτων του, με το "Time" φτάνει στο μέχρι στιγμής αποκορύφωμα της πορείας του. Το νέο πόνημα του δημιουργού είναι εμπνευσμένο και ώριμο, καταφέρνοντας μέσα σε δώδεκα tracks να αποδώσει ταυτόχρονα και τις jazz ανησυχίες του, αλλά και τις lounge εμμονές του, μένοντας όμως πιστός στην ηλεκτρονική σκηνή την οποία υπηρετεί.

18. Χρήστος Αλεξόπουλος - Και Μετά;

Το ‘Και Μετά’ σίγουρα είναι μία από τις πιο όμορφες ελληνικές δουλειές που ακούσαμε φέτος. Αντισυμβατικό με ποπ αισθητική και όμορφες μελωδίες, στίχους αληθινούς που «παίζονται θεατρικά» από τους ερμηνευτές, διακριτικό όσο πρέπει, ένα άλμπουμ μέσα στους ρυθμούς μας, που ενδεχομένως αρχικά μας ‘ξενίσει’, αλλά όσο περισσότερο ακούμε τόσο περισσότερο καταλαβαίνουμε τον λόγο ύπαρξης του και την ανάγκη να ακολουθήσουμε τις μουσικές του κατευθύνσεις…

19. High Level Static – Shining

Μια ακόμα πολύ ευχάριστη έκπληξη από την ελληνική ηλεκτρονική σκηνή! Οι High Level Static, έχοντας υπογράψει αθόρυβα σε μια από τις πιο σημαντικές εταιρείες του underground χώρου -τη γερμανική Trisol Records- αποδεικνύουν πως όλα είναι δυνατά για ένα ελληνικό σχήμα αρκεί να υπάρχει πραγματικό ταλέντο και έμπνευση. Δυνατό, χορευτικό EBM ξεχυλίζει από το δίσκο χαρακτηριζόμενο από έναν ιδιαίτερα πολυδιάστατο ηλεκτρονικό ήχο (με στιγμές electroclash, ακόμα και με trance περάσματα) και ο οποίος θα μπορούσαμε να πούμε πως αρκετές φορές μας φέρνει στο νου το ύφος της μουσικής που αρέσκονται να παίζουν μπάντες όπως οι Assemblage 23 και οι VNV Nation, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι οι Θεσσαλονικείς δεν διατηρούν μια ξεχωριστή ταυτότητα για την μουσική τους!

20. 2 By Bukowski – Drink From My Bastard Grail